Lubię Amanda Seyfried. Naprawdę lubię. Pierwszy raz zobaczyłam ją w filmie "I wciąż ją kocham". Póżniej z przyjemnością oglądałam ją w "Listach do Julii" i obok Meryl Streep w musicalu "Mamma Mia!”. Wybaczyłam jej nawet udział w fantasy "Dziewczyna w czerwonej pelerynie". Wiem, że ta dziewczyna ma talent i tylko czeka na szansę. A, ponieważ ma twarz dziecka, wiem też, że to nie nastapi szybko. W "Zaginionej" jeszcze tego nie udowodniła.

"Zaginiona", to film, który w kinie może rozczarować, ale oglądając go w domowym zaciszu podwójnie zyskuje.

Po pierwsze, nie płacimy za bilet, wiec mniejsze mamy oczekiwania. Po drugie możemu przeżywać do woli, nie narażajac się na śmieszność. Film nie jest arcydziełem, za które dostaje się Oscara. Nie zmusza do refleksji, nie ociepla duszy, nie bawi, nie smuci, nie przeraża (no, może troszkę). To jest jednak kino, które ogląda się z zapartym tchem. Przyjemny umilacz czasu, który nie pozostawia zgagi i tego uczucia, że właśnie zmarnowało się 1,5 godziny. To ten rodzaj filmu, na którym boimy się pójść do kuchni, z obawy, że coś nam umknie i stracimy wątek. Zgadywanka, w którą zostajemy wciągnięci od samego początku sprawia, że do samego końca nie jesteśmy pewni niczego.

Myślę, że gdy obniżymy poprzeczkę i nie zaczniemy rozdrabniać tego filmu na części, poddawać pod watpliwość wszystkich niuansów, to film ten dostarczy nam świetnej rozrywki w jakieś szare, pochmurne, sobotnie popołudnie. Koniecznie tylko w takie!

Monika Koprowska-Ludwig



Tytuł oryginalny: Gone
Gatunek: Dramat, thriller
Rok produkcji: 2011
Reżyseria: Heitor Dhalia
Dystrybucja: Kino Świat

Jeśli jesteś człowiekiem to przesuń suwak w prawo