Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Uniwersalna reguła piękna

Niektórym wydaje się, że porządek na świecie jest niezbędny, bo harmonia i ład są nie tyle etykietą cywilizacji, co warunkiem jej przetrwania. Z kolei inni twierdzą, że chaos i nieład nie wyrządzają żadnej szkody ludzkości, a nawet uwalniają ją od reguł i zasad wymyślonej przez poetów estetyki, która nijak warunkuje nieśmiertelność cywilizacji, bowiem: piękne, czy nie – i tak umrze.

Załóżmy jednak, że jesteśmy nieśmiertelni i cała ludzkość chce aby naokoło było pięknie. Pytanie brzmi zatem: czy jest jedna reguła piękna? Każdy kraj jest inny. Jedni mieszkańcy globu mają góry i morza, inni pocieszają się rzekami i dolinami, a jeszcze inni śmieją się z tych poprzednich, bo nie dość, że mają największe góry to zamiast morza - ocean – nieważne czy pod skorupą lodu, czy nie. Jedni mają upały przez cały rok, drudzy przez pół, kolejni przez mniej niż pół, a ci jeszcze kolejni nigdy nie doświadczyli temperatury powyżej zera. Jedni budują drapacze chmur, drudzy pielęgnują zabytkowe miasta nie wykraczając poza ramy tradycji, inni mają domy z lodu, czy gliny i nie znają specjalnie urbanizacji…

Jakby tak, niczym skórę zedrzeć z poszczególnych krajów warunki geograficzne, klimat, a także kulturę, która warunkuje kraj zewnętrznie i wewnętrznie, to zostaje nam niewiele. Niewiele, jeśli chodzi o budowanie jednej, uniwersalnej reguły piękna… Bo jak tu porównywać pod względem piękna Grenlandię z Polską? Hmm?

Takie porównania nie mają racji bytu.

Zatem trzeba zadać sobie kolejne pytanie: czym jest to pozostałe „niewiele”? Gdyby wszystkie kraje były równe i takie same, pozbawione swojej „skóry”, którą na co dzień odróżniałyby się od innych i byłyby jedyne w swoim rodzaju… to jaką największą cechę miałyby wspólną? Przyrodę – to jest to nasze „niewiele”.

Każdy kraj ma ten skarb, zwany „niewiele”. Wszyscy mamy przyrodę – różną, ale wszyscy. I gdyby nas, jako ludzi na świecie nie było, od teraz lub od zawsze, to świat i tak byłby piękny (być może i piękniejszy bez nas). Bo to nie my –ludzie budujemy największe piękno, lecz ziemia rodzi je nieustannie. My wliczamy się w wytwór i jesteśmy częścią świata, a nie jego władcami. Nasza siła jest niczym, wobec siły natury. Ona była, jak nas nie było, trwa jak i my teraz trwamy, oraz będzie długo po tym, jak ludzkość miałaby wyginąć… Natura jest największym pięknem, bo nie tyle zachwyca różnorodnością, co swoją siłą… Ma taką moc, że na nic potężne miasta – korzeń drzewa przebije beton na znak, że piękno wygrywa.

Ja kilka metrów od swojego bloku mam drzewo, które przebiło asfalt swoimi korzeniami – to dla mnie pocieszające, bo wiem, że to piękno wciąż jest i żyje. Ale skoro z nami walczy – znaczy, że zabrnęliśmy za daleko…

Karolina Kwiatkowska