Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Starzy malutcy

"Dzieci wesoło wybiegły ze szkoły
zapaliły papierosy, wyciągnęły flaszki
chodnik zapluły, ludzi przepędziły
siedzą na ławeczkach i ryczą do siebie..."

Pewnie większość z Was kojarzy utwór Elektrycznych Gitar, z którego to pochodzi powyższy cytat. "Dzieci wybiegły" nie stanowią już bowiem nawet alegorii, ale bezpośrednie odniesienie do tego, co obecnie można zaobserwować w szkołach, autobusach i centrach handlowych. Przykład? Wchodzę do jednego z fast foodów, by zjeść coś na szybko, a przede mną stoi kolejka 2-metrowców (w tym dziewczyn!). Komunikują się oni w niezrozumiałym dla mojej skromnej osoby żargonie ("mega", "jaram się", "żal" etc.). Niezrozumiałym rzecz jasna, nie w sensie braku znajomości znaczenia tych pojęć, lecz w związku z nietolerowaniem przeze mnie rozwalania polszczyzny od środka. Mamy przecież tak piękny język, że wspaniała młodzież mogłaby go po prostu nie kaleczyć. Szkoda, że to dla nich takie trudne...

W czasach, gdy tematy tabu praktycznie przestają istnieć, nasi młodsi przyjaciele z przedziału wiekowego "14-20" odpuszczają sobie księgę dobrych manier, wychodząc ubrani niczym stali bywalcy klubów. Sytuacja sprzed kilku miesięcy - wraz z przyjaciółką czekamy sobie spokojnie na autobus. W ręku trzymam egzemplarz kultowej książki Mariusza Szczygła "Gottland", otrzymany w prezencie na 25-te urodziny. Mija nas kilkanaście kuso odzianych dziewczyn, na oko z dychę młodszych ode mnie i kumpelki. Głośny śmiech, wulgaryzmy i obnoszenie się z paleniem papierosów - tak wygląda ich zachowanie. Kilka minut później w pobliżu przystanku pojawia się pewna para. Niewysoki chłopak, prowadzony przez dziewczynę o delikatnych rysach twarzy, patrzy na trzymaną przeze mnie książkę, uśmiecha się dziwnie i mówi coś w stylu "a blebleble, a blebleble". "Co to za język?" - zacząłem się zastanawiać. Jego partnerka spojrzała na nas tak, jakby chciała powiedzieć "wybaczcie, wstyd mi za tego imbecyla".

Nie wiem, czy to wina mediów, które każdego dnia karmią nas prostactwem (wszelkie reality shows, paradokumenty) i nienawiścią, czy też rodziców zapominających o swojej podstawowej roli. Patologia wszak, nie tworzy się wyłącznie w zapyziałych blokowiskach, ale również w ekskluzywnych dzielnicach, gdzie miłość zastępuje rządza pieniądza i sukcesu. Nie chcę oczywiście upraszczać i wrzucać wszystkie dzieciaki urodzone po 1995-tym do jednego wora. Pragnę jedynie zwrócić uwagę na postępującą wśród wielu z nich "chęć szybkiego zestarzenia się". Jeśli, ja ćwierćwieczy zgred mógłbym coś doradzić w tej materii, to życzyłbym im jedynie tego, aby mądrze szukali sposobu na siebie (bez względu na to, czy będzie to sport, muzyka, aktorstwo, czy inna pasja) i nie wzorowali się na podrzędnych klasowych cwaniaczkach oraz gościach mylnie uznawanych przez masy za idoli.

Ogromne nadzieje wiąże z urodzonym kilka miesięcy temu Wiktorkiem, moim sporo młodszym kuzynem. Kiedy po raz pierwszy brat mojej mamy wysłał nam zdjęcia maluszka, pomyślałem sobie, że mam oto do czynienia z jednym z najładniejszych dzieci na świecie. Zastanawiałem się jedynie, kogo mi on przypomina. Z pomocą przyszła babcia, która pokazała mi stare fotografie swoich pociech. Rzeczywiście, tata i ciocia "Małego Zwycięzcy" niewiele się od niego różnili. Co ciekawe, będąc na spacerze z braciszkiem, dostrzegłem również pewne podobieństwo do mojej osoby. Prowadząc wózek z opatulonym niuńkiem w środku, patrzyłem na jego ogromne oczka, które powoli sie zamykały. Wyglądał zupełnie jak ja na fotce z moich chrzcin. Po powrocie ze spaceru, wszyscy byli zaskoczeni, że mały przespał aż 45 minut. Kiedy wstał, zaczął łapać mnie za brwi i policzki. Wiktor, jeśli kiedyś będziesz to czytać, to wiedz, że brat trzyma za ciebie mocno kciuki, abyś rósł zdrowy i stał się w przyszłości dumą naszej rodziny.

Elvis Strzelecki