Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Polowanie - Recenzja

Lucas (Mads Mikkelsen) jest nauczycielem wychowania przedszkolnego. Życie wreszcie zaczyna mu się układać: syn, który znajdował się do tej pory pod opieką jego byłej żony, ma wreszcie zamieszkać z nim, w pracy wszystko układa się pomyślnie, a i w pobliżu serca kręci się miła i ładna osoba. Wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie niewinne kłamstwo jednej z podopiecznych Lucasa, prywatnie córki jego najlepszego przyjaciela.

Szybko okazuje się, że prawda w oczach małej społeczności jest tylko jedna ... Dziecięca wyobraźnia, brak dostatecznej uwagi poświęconej dziecku, zaufanie, prawda, kłamstwo, pomówienie, prześladowanie, okrucieństwo, zły dotyk - każdy z tych problemów jest materiałem na pełnometrażowy dramat społeczny, wszystkie razem - na historię, która - jak "Polowanie" - powoduje zamęt we własnym systemie wartościowania.

Vinterberg dotyka tematu bardzo delikatnego, od lat aktualnego i budzącego bardzo jednoznaczne reakcje społeczne. Tyle, że gryzie go to z drugiej strony, odwraca medal i próbuje pokazać, że każdy kij ma dwa końce. Nie chce przekonywać, że sytuacje, o których dowiadujemy się z mediów nie powinny nas oburzać, że nasze oceny są nietrafne albo że to, co się dzieje, nie jest takie czarno-białe. Wskazuje raczej, że czasem - tylko czasem, i jest to bardzo rzadkie czasem - mechanizm nie działa według schematu, sytuacja może się odwrócić, a to, co uważamy za pewnik okazać się pomyłką.

W "Polowaniu" każdy właściwie element społecznych relacji mógłby podlegać osobnej analizie. Wszystko, co dzieje się wokół głównego bohatera jest oparte na znanym schemacie, a mimo to oburza i porusza tak jak w każdym podobnym wypadku. Tym, co zdumiewa najbardziej jest jednak stosunek społeczności do dzieci w ogóle, tu reprezentowanych przez zamkniętą w sobie, żyjącą w normalnej, kochającej, ale jednak niepoświęcającej jej należytej uwagi rodzinie, Klarę.

Postawienie małoletnich w centrum życia społecznego, odebranie im obowiązków, a w zamian nałożenie nań rozmaitych praw, jest znakiem naszych czasów. W Skandynawii rzecz, jak wiadomo, posunęła się o wiele dalej niż w Środkowej Europie, jak na dłoni pokazując konsekwencje wcielenia w życie postulatów ortodoksyjnej lewicy. Te działania mogą wydawać się prowychowawcze, ale jednak mocno zaburzają podstawowe więzi społeczne, wykoślawiając ich fundamenty. Historie Klary i Lucasa są może pod tym względem skrajne, ale nie tak znowu nietypowe, by nie brzmiały znajomo. Dlatego tak poruszają. Wielokrotnie w czasie seansu w głowie pojawiają się zarzuty kierowane do najmłodszej bohaterki dramatu. Czy dzieci mogą być tak okrutne? Czy w takiej małej, niewinnej głowie może powstać tak obrzydliwy plan zniszczenia dorosłego, który - z najlepszymi intencjami, ale jednak - odrzucił dziecięce uczucie? Czy dziecko może być z natury złe? Jak bumerang wracają dylematy, powstałe po "Musimy porozmawiać o Kevinie" (czyja to wina, czy to matka nie wykrzesała z siebie na czas miłości, czy to dziecko było zaburzone, kto odrzucił pierwszy, kto się wystarczająco nie postarał?). Pytania, wydawałoby się, inne, a jednak mające wspólny mianownik. Trudno oderwać się od scenariusza, bo pełni tu dominującą funkcję, ale nie sposób nie wspomnieć też o pozawerbalnych środkach wyrazu. Mocny wydźwięk fabularny wzmaga bowiem nie tylko świetne aktorstwo (Mikkelsen przechodzi sam siebie, bardzo dobrze wypadają też Lasse Fogelstrøm w roli syna Lucasa, Thomas Bo Larsen jako Theo i mała Klara - Annika Wedderkopp - która idealnie odzwierciedla hermetyczną naturę swojej postaci), ale też doskonałe tonowanie napięcia mimo niewielkiej akcji i oszczędne, surowe zdjęcia, przypominające, w której części globu ma miejsce dramat Lucasa, a jednocześnie wskazujące, że mógł on wydarzyć się w każdej prowincjonalnej mieścinie świata. Wszystko to bardzo mocno angażuje uwagę do ostatniej sceny.

Świetny film.

Czy polecam?

Absolutnie tak.

Aneta Starosta