Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Paulo Coelho, Brida - Recenzja

Miłość. Piękne i pełne rozmaitych emocji zjawisko. Gorące uczucie idące w parze z pożądaniem, namiętnością, szczęściem i wieloma innymi, pozytywnymi cechami. Miłość bywa pełna uniesień, jest też jak pisał św. Paweł „cierpliwa, łaskawa”, może być nawet do tzw. „grobowej deski”, ale nie zawsze.

Czasem miłość sprawia ból, bywa nieodwzajemniona, albo opiera się tylko na fizycznych aspektach i skupiając się rozkoszach cielesnych, pozostawia duszę daleko w tyle… Nie ulega jednak wątpliwości, że każdy z nas tej miłości w swoim życiu potrzebuje i bez względu na to jak by nie była, wszyscy na nią czekają, odczuwają jej brak i marzą o romantycznym uczuciu.

Tak jest w przypadku bohaterki książki P. Coelho „Brida” – historii, która mnie zafascynowała.

Tytułowa bohaterka jest młodą, pełną wdzięku kobietą, ma narzeczonego i wydawać by się mogło, że niczego więcej nie potrzebuje do szczęścia. Problem jednak w tym, że brakuje jej pewności, czuje, że coś jest nie tak… Duchowe medytacje i spotkania z innym człowiekiem, starszym od siebie mężczyzną tzw. mistrzem, sprawiają, że Brida zaczyna inaczej postrzegać swój związek i patrzeć w przyszłość pod zupełnie innym kątem niż dotychczas. Dowiaduje się bowiem, że teoria o „drugiej połowie” nie jest tylko pustym hasłem bez pokrycia, tylko szczerą prawdą. Mistrz uczy ją i zarazem uświadamia jej, że przeznaczenie istnieje, że każdy człowiek gdzieś na świecie ma swoją drugą połowę.

Brida odkrywa, że to nie jej partner, pyta więc mistrza jak ma rozpoznać właściwą osobę i kierując się jego wskazówkami, pewnego dnia spostrzega, że to właśnie on – mistrz, jest jej druga połową. Otacza go ta sama magiczna aura co ją, jego serce bije tym samym rytmem, a dusze uzupełniają się wzajemnie. Różnica wieku i obawa przed zranieniem bliskich sprawiają, że Brida rezygnuje z szansy na wielką miłość i mimo mętliku w głowie, wraca do swojego narzeczonego. Nie ma więc happy endu, pozostaje lekki niedosyt, ale to nie jest istotne.

Ważne, że Paulo Coelho po raz kolejny zaszczepił w czytelniku spore pokłady nadziei. Na co? Na miłość… Udowodnił, że warto być cierpliwym, warto czekać i pokazał, że jeśli są jakieś niedomówienia, czy wątpliwości, trzeba słuchać wewnętrznego głosu serca, a nie zdrowego rozsądku. Dzięki temu być może dowiemy się czegoś interesującego, a to co zrobimy później z tą wiedzą zależy już tylko i wyłącznie od nas i naszej odwagi. Brida tak zrobiła. Nie chciała żyć w świecie złudzeń, chciała poznać prawdę, nieważne, że bała się poważnych zmian i w rezultacie wróciła do stałego partnera, ważne, że miała odwagę próbować.

Ta książka to doskonały poradnik, pełen wytycznych drogowskaz i pewnego rodzaju plaster na ból istnienia. Jeśli ktoś jest nieszczęśliwy, pełen smutku, goryczy i żalu, nie wierzy w miłość i ma dosyć życia, powinien ją przeczytać, bo na pewno rozjaśni mu szarą rzeczywistość. Może częściowo, może tylko na chwilę, ale rozpali płomień nadziei na lepszy czas, na miłość. Mówi się, że „nadzieja matką głupich” ale bywa, że to najlepsza motywacja i coś co pomaga nam przetrwać. W końcu nadzieja rodzi wiarę w to, że będzie dobrze, że wymarzona miłość zapuka do naszych drzwi, a wiara ponoć „przenosi góry”. Ci, którzy tę wiarę stracili koniecznie muszą sięgnąć po „Bridę”!

Aneta Wieczorek