Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Nierealna... przyjaźń

„Aśka, Aśka…Asia, jesteś? Kur…czę…”- tak zazwyczaj zaczyna się nasza rozmowa.

Aśka, trzy czy może cztery lata młodsza ode mnie dziewczyna, matka, pasjonatka perfum i muzyki rock. Niezwykle mądra, cierpliwa, zawsze pełna zrozumienia i służąca zawsze dobrą radą. Moja koleżanka. Poznałam ją na facebooku. Na jednym z fan pejdży poświęconych wychowywaniu dzieci. Przeczytałam jej jeden, potem drugi, trzeci, piąty komentarz.

Polajkowałam, skomentowałam. Zaczęłam dostrzegać, że coś nas łączy. I niekoniecznie to były dzieci. Może sposób postrzegania świata, może te same poglądy na świat damsko-męski. Zaczęłyśmy pisać. Na początku o wychowaniu dzieci, potem o naszych mężach-partnerach, potem… Potem zaczęłyśmy pisać o wszystkim. O dzieciństwie, które nie zawsze było w kolorach tęczy; młodości, burzliwej, pełnej buntu; czasach studiów- okresie pełnym ideałów, marzeń.

Aśka stała się moją koleżanką, a może przyjaciółką. Wystarczyło, że weszłam na facebooku, napisałam kilka słów. Wiedziałam, że „wysłucha”, napisze kilka słów…czasem kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt. Pomiędzy usypianiem dzieci a gotowaniem obiadu czytała, odpisywała, doradzała. Znała i zna mnie doskonale.

Czasem, a szczerze pisząc, dość często zastanawiałam się, na czym polega tajemnica naszej internetowej przyjaźni. Mimo kilkuletniej znajomości, wielu chwilach, godzinach spędzonych na rozmowach o życiu, co nie zawsze ma słodki smak, zawsze znajdował się temat do kolejnej pogawędki, czasem poważnej dyskusji.

Aśka… Kiedy o niej myślę czy mówię (tak- mój mąż, moje dzieci także ją znają… co z tego, że z opowieści- ważne, że znają), na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Uśmiech nadziei, pewności. Bo wiem, że ona jest. Czy kilkadziesiąt, czy kilkaset kilometrów ode mnie…Ale mimo wszystko jest. Wysłucha, odpisze, doradzi.

Zawsze. Nawet w takich chwilach, gdy pisałam jej, że mój „facet z jajami” wspomniał o rozwodzie. Mhm, tak…Czasem nawet „faceci z jajami” zapominają o tym, że mają jaja, serce i pewne zobowiązania. Coś mówią, potem żałują. Wywołują przy tym kilka łez, kilka nieprzespanych nocy. To właśnie wtedy ratunkiem na całe zło jest…Aśka, Asia... i kilka, może kilkanaście minut rozmowy. Przy lampce wina, przy dźwiękach piosenki, która towarzyszyła podczas pierwszego tańca na moim skromnym weselu.

Aśka, Asia jest nie tylko pocieszycielem, doradcą. Jest także towarzyszką. Moich szczęśliwych chwil. Chrzcin córki, awansu zawodowego, spełnionych marzeń. To ona pierwsza wie, że muszę uzbierać na podróż do Włoch, żeby zrealizować swoje młodzieńcze marzenie. To Ona wie, że marzę o tym, by pisać i tworzyć…Niekoniecznie bajki swoim dzieciom.

Kiedy piszę te słowa, zerkam na facebooku. Widzę, że jest dostępna. Chcę napisać, opowiedzieć o tym, że to właśnie jej dedykuję te kilka słów. Jednak…Może lepiej jak sama go znajdzie i przeczyta, zrozumie, że jest wyjątkowa, niepowtarzalna i tak bardzo ważna. Ważna w moim życiu. Mimo że dzieli nas monitor, odległość kilkudziesięciu czy kilkuset kilometrów. Wiem, że ona jest…

Nie przeszkadza mi nawet świadomość, że nigdy nie spotkałyśmy się w Realu. Nie wypiłyśmy razem kawy czy lampki wina. Nie słyszałam, jak się śmieje, nie widziałam, jak gestykuluje podczas emocjonującej rozmowy. Nie czułam zapachu perfum, które tak kocha i z pasją kolekcjonuje.

Przyjaźń. Czy jest możliwa mimo dzielącej odległości?
Przyjaźń. Czy może być prawdziwa, trwała, mimo że oparta na „nierealnych spotkaniach, rozmowach”?

Anna Śniosek