Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Listy do A.

Moje ostatnie dni determinuje temat listów. Mąż wspomina o wspólnym wyjściu do kina na „Listy do M.” Syn każdego dnia opisuje swoje prezentowe marzenia i czeka, aż Siwobrody Dziadek zabierze jego listę dziecięcych pragnień, by za kilka tygodni uszczęśliwić go upragnionymi, wspaniałymi podarkami.

Listopad…To także czas, gdy i ja piszę list. Wyjątkowy, szczególny. Do samej siebie. W listopadzie świętuję urodziny. Razem z moimi bliskimi zajadamy tort, który przygotowuję w oparciu o sprawdzony przepis mamy, czasem idziemy do ulubionej kawiarni na lody, najlepiej śmietankowe z dużą ilością bitej śmietany. Jednak oprócz czasu z rodziną, podczas swojego święta lubię spędzić trochę czasu sama z sobą. Zasiadam wtedy przy stole w salonie, towarzyszy mi muzyka, najlepiej Marka Grechuty i lampka wina. To właśnie wtedy piszę list.

List do A. To spotkanie z moimi najpiękniejszymi chwilami, które przeżyłam w mijającym roku. To opis moich doświadczeń, dzięki którym stałam się mądrzejsza, dojrzalsza. To bilans spełnionych marzeń, sukcesów i porażek. Niektórzy wykonują taki z okazji kończącego się roku kalendarzowego, ja robię go z okazji kolejnych urodzin. Kiedy siedzę sama w salonie, otoczona wspomnieniami, refleksjami na temat swojej osoby, swojego życia, czuję się jak w kinie. Podziwiam film, chyba obyczajowy, którego bohaterka zmaga się z kobiecą codziennością. Wychowanie dzieci, które jest nie lada wyzwaniem; praca zawodowa, spełnienie moich dziecięcych marzeń; czas spędzony z mężem, który może nie jest księciem na białym koniu, ale często potrafi zachować się jak prawdziwy rycerz. Widzę siebie, osoby, z którymi spotykam się każdego dnia. Dostrzegam też ludzi, których czasem widziałam przez chwilę. Jednak każde spotkanie, każda rozmowa czegoś mnie czegoś. Czasem pamiętam ich słowa, rady, a czasem spojrzenie, uśmiech, różne gesty.

Podczas pisania listu do samej siebie zaczynam rozumieć, że niektóre troski, które tak bardzo mnie martwiły, nagle stają się dziecięcą igraszką. Podobnie jak relacje z innymi. Często analizuję słowa innych, rozmyślam o ich postępowaniu. Poświęcam na to czas. Czas, którego już nie odzyskam. Piszę i uświadamiam sobie, że mimo wszystko…mimo wszystkich trudności mam piękne życie. Pośród bliskich, których kocham i którzy bez względu na pogodę, stan mojego konta czy sukcesy w pracy, są ze mną. Mam marzenia. Takie małe, malutkie i takie duże, wielkie. Każde z nich jest warte spełnienia i moich starań, by je zrealizować. Doceniam także siebie! Tak…Zdarza się, że czasem siebie nie lubię. I nie mówię tu o swoich okrągłych kształtach. Je potrafię zaakceptować. Myślę o swoim podejściu do życia. I mimo że wciąż nie potrafię być pewna siebie, silna, uparta, staram się doceniać swój optymizm, pracowitość.

Za kilka dni znowu usiądę przy stole w salonie. Włączę płytę Marka Grechuty , mąż przyniesie lampkę wina. Wytrawnego. Ulubionego. Przypominającego smak mojego życia. Przy blasku lampki będę pisać. Wspominać. Celebrować ten wyjątkowy czas. Napiszę kolejny list do A. I mimo że przez moją głowę przemknie mi tysiąc myśli. O mijającym czasie, o kolejnych zmarszczkach, a nawet siwych włosach, będę pamiętać o tym, że czeka mnie wiele wędrówek nieznanymi drogami…Bo jak śpiewał mój ukochany Grechuta:

„Tyle było dni do utraty tchu, tyle było chwil.
Gdy żałujesz tych, z których nie masz nic,
Jedno warto znać, jedno tylko wiedz, że:
Ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy.
Ważnych jest kilka tych chwil, tych, na które czekamy…”

Antośka