Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Dziewczynka, która widziała zbyt wiele - Małgorzata Warda, Recenzja

U Małgorzaty Wardy jest jak u Hitchocka: zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie tylko rośnie. Ania, młodziutka dziewczyna, dziecko prawie, idzie na komisariat i zgłasza, że została zgwałcona przez swojego brata, Aarona. Zaczyna się dochodzenie, rozmowy z psychologiem, poznajemy historię rodziny Budziszów, w której jest wiele ciemnych plam.

Przyznaję, że już sam punkt wyjścia był ryzykowny, ale autorka dołożyła do tej powieściowej układanki sporo równie drastycznych elementów: szykanowanie Ani przez rówieśników, depresja Cecylii Budzisz, z którą rodzeństwo musi sobie radzić, tragiczne wydarzenia z przeszłości, których świadkiem był Aaron. Każdy pojedynczy wątek z tej powieści niesie w sobie taki ładunek emocjonalny, że mógłby służyć jako samodzielny temat. Skondensowanie ich natomiast na 315 stronach daje efekt porażający. I dlatego właśnie od razu stwierdziłam, że "Dziewczynka..." nie miała prawa się udać: za dużo wszystkiego, tematy wzięte niemalże z kroniki kryminalnej, przemoc w stosunku do dzieci. Z tego to powodu też nie mam pojęcia, jak autorka to zrobiła, ale książkę czytałam jak zahipnotyzowana. Każda scena jest absolutnie perfekcyjna, bohaterowie, nawet ci drugoplanowi, dopracowani, a klimat tej książki ... nie podejmuję się oddać go słowami. Zasiadłam do lektury i skończyłam 4 godziny później.

Podejrzewam, że gdyby przedstawione wydarzenia zapisać chronologicznie, dzień po dniu, książka nie byłaby tak dobra. Tymczasem liczne retrospekcje i przedstawianie wydarzeń z perspektywy kilku postaci sprawiają, że czytelnik co chwila musi rewidować swoje domysły o tym, co się wydarzyło, z tym, co zaplanowała autorka.

Małgorzata Warda napisała powieść bez kompromisów: nic tu nie jest cukierkowe, relacje rodzinne nie chcą się wyprostować, źli ludzie nie zostają ukarani, a cierpią niewinni. Mało tego: dla mnie jest to książka stawiająca pytanie o granice ludzkiego poświęcenia. Warto się w to wczytać.

Gorąco polecam!

Aneta Starosta