Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Dobro - trudna sprawa

Wydawać by się mogło, że czynienie dobra to bardzo łatwa sprawa. Wystarczy, że przeprowadzimy starszą panią przez przejście dla pieszych oraz umyjemy naczynia po niedzielnym obiedzie. Niestety, gdyby wszystko było takie proste, prawdopodobnie żylibyśmy w raju, a nie na ziemi. 

Do napisania tego felietonu zainspirowały mnie dwie rzeczy - lektura kolejnej książki śp. ks. Jana Kaczkowskiego zatytułowanej "Grunt pod nogami" oraz komentarz Gabrysi Matwiej pod jednym z moich felietonów.

O ile dobrze pamiętam, moja sympatyczna czytelniczka również miała w rękach tę samą pozycję, co ja. Zapewne zgodzi się ze mną, że w książce ks. Jana kontekst religijny nie był aż tak istotny, jak ten ludzki. Dlaczego? Bo jest uniwersalny - dotyczy każdego, bez względu na wyznanie, poglądy, kolor skóry i wykształcenie. Jego podstawą jest bowiem dobro. Ktoś powie - truizm. Zgodzę się bez dwóch zdań, ale czy to nie w prostych myślach i słowach jest właśnie metoda? Stop! Nie w takich prostych, wszak ten miły dla ucha termin wiąże się z ciężką harówką nad sobą samym.

Życie przyzwyczaja człowieka do myśli, że nie egzystuje on w alternatywnej rzeczywistości, tylko w trudnym miejscu zwanym światem. Pełnym okrucieństwa, głupoty, niesprawiedliwości, ale również miłości, piękna i harmonii. To, co odczuwamy to wszak lustrzane odbicie naszej natury, w której nieustanną bitwę toczą ze sobą dobro i zło. To drugie wydaje się bardziej atrakcyjne, bo niewiele od nas wymaga. Ot tak, możesz sobie ulec pokusie. Zdradzisz żonę, ukradniesz pieniądze, dasz komuś w gębę - jak nikt trzeci cię nie nakryje to będzie super! Zero tłumaczeń, sumienie czyste. Założysz sobie pachnący perfumami garnitur i pójdziesz do pracy, udając przyzwoitego człowieka. Coś jednak będzie cię gryźć, a zwie się to sumieniem.

No dobra! Wystarczy, że będę myślał o rzeczach prawych, wynosił śmieci, karmił biedne zwierzęta w schronisku. Stanę się po prostu personifikacją dobra. Pięknie! Pytanie tylko, czy tutaj rzeczywiście zaczyna się dobro? Po lekturze "Gruntu pod nogami" dopadł mnie swoisty kac moralny. Zrozumiałem bowiem, że źle podchodziłem do tego typu spraw. Myślałem - trzeba poszukać w sobie wiary, jakiegoś punktu odniesienia i będzie cacy. Nie będzie, bo to tak, jakby zamalowało się na ładny kolor zżeraną (mówiąc kolokwialnie) przez rdzę karoserię samochodu. Najpierw powinno się znaleźć w sobie odwagę, aby przyznać się do tego, że nie zawsze było się w porządku. "Czy wybaczyłem komuś, kto mnie kiedyś zranił? Czy pomogłem bliskim, gdy mnie bardzo potrzebowali? Czy potrafię łaskawszym okiem spojrzeć na kogoś, do kogo jestem uprzedzony? Czy stać mnie w życiu na coś więcej, niż siedzenie pół dnia przed komputerem?". Ciężko znaleźć odpowiedzi na te niby proste pytania.

Nie chcę, aby czytelnicy tego felietonu odebrali mnie jako przemądrzałego 26-latka, który pozuje na pouczającego wszystkich kaznodzieję. Postanowiłem napisać ten tekst, bo wiem, jak bardzo trudno jest okiełznać negatywne emocje. Nierzadko myślimy, że wystarczy dać pieniążki na jakąś fundację, pójść do spowiedzi lub pomedytować, aby pozbyć się wyrzutów sumienia. Najpierw trzeba przede wszystkim chcieć zmiany i spróbować zmierzyć się z własnymi słabościami. Żyjemy w erze supermenów, gdzie na zewnątrz należy pokazywać wyłącznie same zalety. To nie one jednak decydują o naszej sile, lecz właśnie te słabości.

Byłoby cudownie, gdyby ludzie otwarcie ze sobą rozmawiali o problemach, a nie robili dobrą minę do złej gry. Utopia, fakt, ale może kiedyś... Może kiedyś zrozumiemy, że zamiast ratować cały świat, powinniśmy wpierw uratować samych siebie...

Elvis Strzelecki