Dodaj zdjęcie do galerii

ABY MÓC DODAĆ ZDJĘCIE DO NASZEJ GALERII MUSISZ BYĆ ZALOGOWANY.

Dom jedwabny- Anthony Horowitz, Recenzja

Dla Conan Doyle`a Holmes był po prostu brutalem. Sir Arthur, choć zasłynął opowieściami o słynnym detektywie z Baker Street, nie żywił zbytniego szacunku dla wykreowanej przez siebie postaci.

Na szczęście cała reszta świata myśli inaczej i mistrz dedukcji jest wciąż wskrzeszany i odkrywany na nowo przez każde pokolenie. Dowodem na to są choćby filmy Guy`a Ritchie czy serial wyprodukowany przez BBC po tytułem „Sherlock”. Doyle pozostawił nam 56 opowiadań i 4 powieści "wyposażone" w Holmesa i Watsona. Od czasu jego śmierci wielu pisarzy, w tym tak słynni jak John Dickson Carr i Stephen King, próbowało wskrzesić detektywa tworząc tzw. niepublikowane przygody. W 2011 roku spadkobiercy spuścizny Doyla oficjalnie usankcjonowali kontynuację sagi o Sherlocku dając swoje poparcie powieści Anthonego Horowitza.

Anthony Horowitz popełnił chyba najwięcej (fikcyjnych) morderstw ze wszystkich żyjących pisarzy. Stworzył scenariusze do takich produkcji telewizyjnych jak „Morderstwa w Midsommer”, ”Wojna Foyle`a”, „Poirot” i mini serie „Collision” i „Injustice”. Jest on również autorem bestsellerowej serii dla dzieci o przygodach Alexa Rydera, która sprzedała się na świecie w 13 milionach egzemplarzy.

W 2011 roku ukazała się jego powieść o Sherlocku Holmesie „Dom Jedwabny”. Pisarz po raz pierwszy poinformował o pracy nad książką na swojej stronie internetowej w styczniu 2011 roku, pisząc: Zakochałem się w opowieściach o Holmesie kiedy miałem 16 lat i od tamtego czasu wielokrotnie do nich powracałem. Nie mogłem się oprzeć okazji stworzenia zupełnie nowej przygody tej ikonicznej postaci. "

Dom Jedwabny" rozpoczyna się wyznaniem Watsona, dawno na emeryturze, który spisuje ostatni rozdział przygód swojego nieżyjącego już przyjaciela w domu starości. To dodaje całej przygodzie nutkę melancholii, której nie znajdziemy w opowiadaniach Doyle`a. Watson wyjaśnia swoją motywację do napisania kroniki, a także okoliczności, które zmusiły go do nakazania wydania drukiem ostatniej karty historii Holmesa dopiero teraz, wiele lat po swojej śmierci. Uważa on, iż sprawa, którą opisuje w „Domu Jedwabnym”, jest potworna i szokująca, ale nie można jej było opublikować przede wszystkim ze względu na opisane w niej haniebne postępki ówczesnej elity londyńskiego społeczeństwa.

Listopad 1890 roku. Londyn pogrążony jest w szponach bezlitosnej zimy. Sherlock Holmes i dr Watson popijają herbatkę przy kominku, kiedy nagle na 221B Baker Street pojawia się gość. Podenerwowany marszand o imieniu Carstairs opowiada historię o człowieku z blizną na twarzy i przenikliwych oczach, który go od jakiegoś czasu prześladuje i błaga Holmesa o pomoc. Zaintrygowani opowieścią Holmes i Watson postanawiają zbadać sprawę , ale nie są w stanie przewidzieć, że zostaną wciągnięci w serię tajemniczych i złowieszczych wydarzeń, których echo niesie się z pogrążonych w świetle gazowych latarni ulic Londynu do półświatka Bostonu.

W miarę postępowania śledztwa groza narasta a nasza detektywistyczna para zaczyna się potykać o szeptaną po kątach nazwę Dom Jedwabny, tajemniczą jednostkę i przeciwnika bardziej zabójczego niż wszyscy przestępcy, których Holmes kiedykolwiek spotkał, a do tego spisek, który grozi poważnym towarzyskim skandalem w 19-sto wiecznym Londynie. Poza samą sprawą książka pokazuje nam też nowe oblicze Holmesa, który jest uzależniony od kokainy i który ma brata, pełniącego ważną funkcję w rządzie.

Horowitz „maluje” fantastycznie zagadkowe postaci i genialnie buduje napięcie. Dzięki temu tworzy dzieło tajemnicze, wierne duchowi oryginału , ale dostosowane do gustów współczesnych odbiorców. Jak miło jest odpocząć od mrocznych szwedzkich thrillerów i amerykańskich kryminałów politycznych pełnych pokazowych wystrzałów, wybuchów, niepotrzebnych gwałtów i przekleństw. Jak dobrze zrelaksować się z dedukującym Holmesem zamiast stresować z pozbawionymi złudzeń oficerami policji.

Brawo panie Horowit!

Magdalena Milhoux